Zwem11stedentocht met Maarten van der Weijden

In maart las ik een artikel op de NOS over dat Maarten van der Weijden weer een poging ging doen om de Elfstedentocht te gaan zwemmen. Hierin werd ook vermeld dat hij mensen zocht om hem in deze tocht te gaan ondersteunen. Hij wilde graag 111 “meezwemmers” hebben die elke stad 2 km met hem mee gingen zwemmen. Toen leek mij dit meteen al een leuke uitdaging die ik eerst toch even naast me neer had gelegd. Dit bleef toch een beetje knagen en op 6 mei had ik het hier in het zwembad voorafgaand aan een training over met een aantal atleten. Ik had het er ook over dat je dan 4 dagen zelf een buddy moest regelen. ’s Avonds totaal onverwacht kreeg ik een appje van Mark Cuperus.

“Hi Elisabeth, ik heb net ff op de site gekeken van de 11 stedenzwemtocht. Gave uitdaging 11x 2km  zwemmen! Maar ik meende wat ik zei ik wil je buddy wel zijn 😊. Gr M”

En tsja toen maar gewoon opgegeven, een zwem en medische test moeten ondergaan en toen mocht het avontuur beginnen.

En een avontuur is het geworden!

Vrijdag 21 juni bij de start hoefden wij nog niet meteen mee te zwemmen maar gingen we wel het water in om een erehaag te maken zodat we wel de start samen aan zouden gaan.

Daarna naar Sneek waar we voor de eerste keer het water in zouden gaan. Meteen mochten we ook ervaren hoe het zou zijn om in de schemering te zwemmen. Wat voor gekte het toen al onderweg was kregen wij totaal niet mee, omdat we in een schooltje zaten om ons voor te bereiden en de rust nog te pakken die we nog pakken konden. Aangezien tot aan Bolsward de ene na de andere etappe op elkaar zou volgen met erg weinig rust tussendoor.

Toen het moment kwam dat wij naar het startpunt gingen kregen we dit pas mee. OVERAL stonden mensen rijen dik, een malletband en gejoel, wat een feest. Dit maakte het meteen ook wel een beetje spannend. De eerste keer het water in met een swimsafer (red. soort zwemboei) en een lampje op je hoofd zodat de reddingsbrigade ons goed in de gaten kon houden. En daar kwam in de verte Maarten aan. Zodra hij voorbij was mocht wave 1 in het water en er snel achteraan want wave 1 en 2 moesten flink doorzwemmen (werd ons verteld) anders waren we niet op tijd in IJlst. Ik zat in wave 2 en mocht er dus  ook snel achteraan. Jeetje wat een feest echt overal mensen en ze bleven ook gewoon op ons wachten en juichen. Nooit geweten dat er zoveel mensen in Sneek woonden haha. Prachtig in de schemering door de wateren van Sneek, bij de waterpoort langs en naar de stempelpost.

Vanaf hier werden we snel in de bootjes gezet en naar IJlst gebracht om daar weer 2 km mee te kunnen zwemmen. Hier stonden onze buddies ook om evt. wat eten en drinken aan te geven. Even wachten op Maarten en plons er weer in. Nu volledig in het donker gezwommen wat ook weer een prachtige ervaring was. Ook hier weer erg veel mensen en een prachtige route door Ijlst. 

Nu snel even een rustplekje opzoeken en proberen even een uurtje te kunnen slapen. We werden tussendoor steeds via een app op de hoogte gehouden  van hoe laat we ergens verwacht werden en wat de ETA (estimated time of arrival) van Maarten was. Dit was soms wel wat stressen aangezien de berichtjes soms per half uur veranderden van;

“Jullie worden verwacht om 3.40 briefing is om 4.00 ETA Maarten is 4.40”, naar “ETA is vervroegd naar 4.30 briefing 3.45” naar “jullie moeten NU komen”. Dit leverde soms spannende momenten op maar gelukkig was Mark erg alert en heb ik alle rust kunnen pakken die er te pakken viel en regelde hij alles voor me, wat een topper!

Om 3.40 moesten we weer in Sloten aanwezig zijn om om 4.40 weer in het water te kunnen stappen. 

En oh wat was dit een magische etappe.

Toen we het water in mochten kwam de zon net een beetje op en hing er wat mist over het water. Dit was zo betoverend mooi dan zou je echt elke ochtend zo vroeg willen zwemmen. Ook op dit vroege tijdstip stonden er best veel mensen langs het parcours en toen we uit het water kwamen waren er zelfs mensen die warme koffie/chocomel en thee voor ons hadden geregeld. Echt Friesland op z’n best volgens mij. Zo ontroerend hoe iedereen meewerkt en denkt.

Nu weer op naar Stavoren nadat we weer eventjes 3 uurtjes hebben mogen slapen. Mark uiteraard niet, aangezien die veel te bang was dat ik ergens niet op tijd zou komen.

Ook de appberichtjes naar Stavoren waren weer lekker stressvol. Gelukkig wist Mark mij op tijd op de juiste plek af te leveren en stond ik op tijd klaar om het water in te duiken. Hier met nog veel meer mensen aangezien hier het grote meezwem evenement was. Hier was mijn nieuwe buddy Andre aanwezig. Hij zou het vanaf hier anderhalve dag overnemen, zodat Mark even wat rust kon gaan nemen en het maandag weer op kon pakken.  

Van Stavoren vervolgens heel snel naar Hindeloopen. Gelukkig net op tijd hier aangekomen, aangezien het hier helemaal vol liep en er geen verkeer meer naar Hindeloopen kon. Ook onze reddingsbrigade niet, dus het was nog eventjes spannend of wij wel echt het water in zouden gaan. Maar gelukkig kregen we 5 minuten vooraf te horen dat we toch gingen. Weer haasje repje het water in en zwemmen.

Vanuit Hindeloopen heel snel naar Workum waar een collega een lekkere pasta maaltijd voor ons had klaargemaakt. Helaas moesten we die in een half uur naar binnen werken, omdat we dan weer klaar moesten staan voor de briefing. Gelukkig heb ik nog wel even kunnen kletsen met de vele collega’s die hier naar toe waren gekomen. Ook tijdens het zwemmen langs het parcours weer rijen dik aan mensen die allemaal even enthousiast waren. Bij de finish stond mijn nieuwe top buddy alweer klaar met warme kleding en met een berichtje van het net getrouwde bruidspaar Lammert en Jinke. Die schatten waren een dag na hun huwelijk gewoon naar Workum afgereisd om deze gekte ook even mee te maken. Zo leuk om hen nog even live te kunnen zien en te kunnen feliciteren.

Vanuit Workum even naar een collega in Bolsward om een uurtje tot rust te komen, om dan weer een avond etappe aan te gaan. Bij de start van de etappe nog met meerdere leerlingen en collega’s kunnen kletsen. Daar heb ik een leerling gevraagd om met zijn trekker lichten te gaan knipperen als we langskomen en dit gebeurde. Je wilt niet weten wat er dan door je heen gaat, niet met woorden te beschrijven, zoals eigenlijk alles wat ik hier nu opschrijf. Zo bijzonder dat overal weer bekenden, collega’s, vrienden en familie staat. Zo fantastisch en hartverwarmend om iedereen overal te zien en alle appjes/facebook berichtjes die je krijgt. Bij Bolsward eerst een prachtige lange vaart, waarna je vervolgens onder de brug doorgaat en dan in het kruiswater van Bolsward uitkomt waar het echt één groot feest was. Daar moet je even wachten en dan klinkt het fries volkslied KIPPENVEL. Dan nog een extra lusje zwemmen waar je echt heel Bolsward los ziet gaan, pfffffff wat gebeurt er allemaal. Na elke etappe wachten we even tot de andere “Fryske famkes” uit het water komen. Want na deze dag is er tussen ons en de buddies een echte vriendschap ontstaan. Wat hebben we het fijn met elkaar. Elkaar helpen, een lach en een traan, hoe bijzonder is dit allemaal. Het is niet te omschrijven.

Dit gevoel begint steeds meer te overheersen, elke etappe wordt intenser en friesland leeft steeds meer mee. Dit gevoel leefde ook enorm bij Mark. Hij kon het niet laten en is na een nachtje goed slapen al weer in Franeker samen met Inge. Hier hebben ze het feest weer gewoon meegevierd. Had ik (eigenlijk alle Fryske famkes) er gewoon nog 2 buddies bij. Steeds meer mensen en een steeds groter feest. De Fryske famkes en de buddies deelden steeds meer met elkaar. Ze reizen, eten, vieren, helpen en ondersteunen elkaar steeds meer.

Daar waar we hadden gedacht dat het gevoel toch wel in zou kakken in Dokkum, werd dit gevoel alleen nog meer bevestigd. Maarten komt weer voorbij en wij zingen luidkeels met de zangeres mee en sporen Maarten aan. Zoals bij elke keer dat hij langskomt, zie je hem toch blij zijn om ons te zien en zwaait hij toch elke keer weer. Pfffff dat hij die armen nog omhoog kan krijgen. We plonsen er weer snel in en zwemmen er achteraan. We hadden verwacht dat iedereen wel aan het werk zou zijn en het dus iets rustiger zou worden. Niets was minder waar, het was hier nog een veel groter feest dan we ergens nog hadden meegemaakt. Bij menig bruggetje even stilgestaan om samen met het publiek de wave te doen. Ze gaan helemaal los in Dokkum! WOW!

En toen de finale, hij ging het nu toch wel halen? Wij mochten vanaf de tegeltjesbrug starten en voor Maarten op. Dus dat laatste stukje konden we hem niet meer steunen. Deze etappe was langer dan de vorige etappes, als toetje mochten wij nog even 3,1 km. Onderweg zagen we dat Maarten hier onze steun echt niet meer nodig had, wat een mensen. Ook hier stonden de trekkers weer in het land, niet om bij te schijnen maar om te steunen. Rijen en rijen bootjes, wauw wat mooi.

En yes hij ging het halen, we stonden in een erehaag voor Maarten klaar en toen was er toch wel de emotie met z’n allen. Jemig wat een prestatie, hij heeft het gewoon geflikt en wij mochten daar onderdeel van zijn, wauw wauw wauw.

Terwijl ik dit allemaal type denk ik steeds, dit verwoord het helemaal niet hoe ik het heb ervaren. Het was  een MAGISCH evenement met super toffe mensen en dat kan ik niet verwoorden. Zo fijn dat vrienden, familie, collega’s en zelfs redelijk onbekende mensen zo hebben meegeleefd. Dit is zo hartverwarmend, het is nog steeds niet te bevatten. Iedereen bedankt daarvoor en natuurlijk ook iedereen bedankt voor de donaties!! Samen hebben we als team “Ik heb het nog nooit gedaan maar ik denk dat ik het wel kan” bijna 4000 euro voor het goede doel bij elkaar gehaald. Super!!!

Lisanne Spaander heeft een mooi liedje gemaakt en daar wat fotomomenten bij geplaatst, dit komt redelijk in de buurt van hoe het was. Hoe het echt was weet je alleen maar als je het hebt meegemaakt. Een ervaring voor het leven!!

Elisabeth en natuurlijk mijn buddies Mark, Andre en Inge