Wim van de Graaf; 60 jaar atletiekvereniging Impala en 60 jaar lid
Een proeftraining in de gymzaal op 14 december 1963 aan de Geelgorsstraat, was de start van de Drachtster atletiekvereniging Impala. Inmiddels zijn we 60 jaar verder en heeft de vereniging een breed sportaanbod en ruim 500 leden. De tachtigjarige Wim van de Graaf is lid vanaf het eerste uur. “De kameraadschap onderling en de levensvreugde door het hardlopen, zijn voor mij altijd heel belangrijk geweest.”
Wim is met de atletieksport grootgebracht. Zijn ouders richtten destijds samen met het echtpaar van der Kade en gymnastiekleraar Eppie Thalens, Impala op. “Eigenlijk begint de geschiedenis van Impala in de herfst van 1963”, vertelt Wim. “Peter Nauta, de toenmalige gemeentesecretaris, nam het initiatief om wèèr een atletiekvereniging op te richten. Weer”, benadrukt Wim. “De vorige vereniging AV’45 was eind jaren 50 ter ziele gegaan, omdat het accent van de sportactiviteiten verschoof van ‘de moeder aller sporten’ naar volleyballen.”
Het eerste bestuur
De succesvolle start van Impala in 1963 heeft alles te maken met de gedrevenheid van de mensen die de gemeentesecretaris bijelkaar bracht en die uiteindelijk het bestuur vormden. Zo was de Drachtster Gerda van der Kade Olympisch medaillewinnaar in Londen bij de estafette 4 x 100 meter. Deze familie woonde bovendien bij Nauta in de straat. Haar man had in zijn jonge jaren ook aan atletiek gedaan en werkte als bedrijfspsycholoog bij Philips. Hij was een collega van Jan van de Graaf, die hier werkzaam was als bedrijfsarts. Drie van zijn vier kinderen waren lid bij de atletiekvereniging in Heerenveen (AV’55) en zo had ook dit gezin veel affiniteit met atletiek. Thalens zette zich in als trainer. “Hij trainde de jongens en mevrouw van der Kade de meisjes. Zo was dat nog in die dagen”, licht Wim lachend toe.
Oprichting
De proeftraining werd gepromoot in de Drachtster Courant. Grietus Naber, de districttrainer van de KNAU, verzorgde deze training. Maar liefst 35 mensen werden daarna lid. Tijdens de eerste algemene ledenvergadering in januari 1964 kreeg de vereniging de naam Impala, vernoemd naar het dier dat zich zo sierlijk beweegt, heel hard kan lopen en geweldige sprongen kan maken, werd dit gezien als mooi voorbeeld voor de leden. Verder werd besloten dat het wedstrijd-tenue zou bestaan uit een wit hemd en een rode broek. De keuze van deze kleuren was geen toeval. Beide families waren geboren en getogen in Rotterdam, maar ook de voetbalsport was van invloed. De ene familie was supporter van Feijenoord de andere van Sparta en door Philips hadden ze een link met PSV.
“Net na de oprichting trainden we op de renbaan. Het accent lag toen meer op het hardlopen, maar ook voor de andere klassieke nummers was ruimte. Zoals hoogspringen, verspringen, discuswerpen en speerwerpen. Op een bloedhete dag werden de verspringbak en de hoogspringbak uitgegraven”, herinnert Van de Graaf zich nog. “De gaten werden gevuld met mooi schoon geel zand. De gemeente zorgde voor gratis materialen en de leden van Impala deden het werk.” ’s Winters werd de renbaan onder water gezet, om dienst te doen als ijsbaan. De trainingen verplaatsten zich dan naar de bossen van Beetsterzwaag.
Start op de Sportlaan
De renbaan was niet ideaal voor de atletiektrainingen. Door draverijen werd de baan zeer ongelijk en bij de zomeravondvoetbalcompetitie voor bedrijven, was het oppassen voor overstekende supporters. Het bestuur ging daarom met de gemeente in gesprek voor een andere baan. “In 1968 kreeg Impala een grasbaan aan de Sportlaan, waar ook de huidige accommodatie is van de vereniging. De vreugde om de nieuwe baan was echter van korte duur. Gras bleek geen goede ondergrond. Nieuwe gesprekken met de gemeente volgden. “Uiteindelijk kwam er in 1970 toestemming voor de aanleg van een kunststofbaan. Vanaf het moment dat met de aanleg werd begonnen, trainden wij op het hockeyveld. Dat we in Drachten een kunststofbaan kregen was best uniek. Het was de tweede kunststofbaan van de Benelux. De andere baan was in Papendal. Mede daarom mocht Impala in 1971 de Nederlandse Kampioenschappen voor senioren organiseren.” Hoewel vele atleten een nieuw persoonlijk record liepen, was de baan door het warme weer absoluut niet optimaal. “Het was echt een hele warme dag en de zwarte rubkorbaan, gemaakt van een mengsel van rubber, kurk en asfalt, moest door de brandweer natgehouden worden om te voorkomen dat het rubber ging smelten.”
Welwillende gemeente
Dat bleek niet het enige nadeel van het rubkor. “Het sleet behoorlijk en na enkele jaren liep je in de binnenbaan in een geul.” Lachend: “En als het geregend had, in een sloot.” Opnieuw was de Gemeente Smallingerland welwillend om de baan te verbeteren. In 1981 werd de toplaag verwijderd en vervangen door sportelast. In 1988 werd de coatinglaag vernieuwd. Daarna was het onderhoud aan de baan een poos minder intensief. De baan werd in 2000 afgekeurd en in 2002 in zijn geheel vervangen. In 2020 werd de baan voor de tweede keer rigoureus vernieuwd. De gemeentesecretaris Nauta had in de jaren zeventig vanuit zijn functie, veel invloed op het ontstaan van Impala en het verwezenlijken van de banen. “Meer dan terecht werd hij benoemd tot erelid van de vereniging”, vindt Van de Graaf.
Schept een band
Van de Graaf heeft zich ook meer dan verdienstelijk gemaakt voor de vereniging. Behalve de vele sporturen op de baan, heeft hij er heel wat klusuren doorgebracht. “Altijd met veel plezier”, benadrukt Van de Graaf. “Het schept een band door samen te sporten en je in te zetten voor de vereniging.” Van de Graaf maakte ook deel uit van de stichting die werd opgericht voor het realiseren van de nieuwe baan. Bovendien was hij tien jaar lang redacteur van de Rooibok, destijds het ledenblad van Impala. In de 80-er jaren begon Van de Graaf als vrijwilliger/trainer met lange afstandsgroep. Deze groep trainde samen met veel plezier voor marathons. “Dat waren prachtige jaren”, vertelt Van de Graaf trots. Duidelijk is dat de atletieksport altijd centraal stond in zijn leven. Eerst in zijn ouderlijke gezin en later ook binnen zijn eigen gezin met zijn vrouw en twee kinderen, die beiden al jong lid werden van Impala. “Als er iets was voorgevallen op school waar je werkte”, zegt zijn vrouw, “deed je bij thuiskomst eerst je hardloopschoenen aan en liep je de Veenhoop om. Daarna was het klaar en voelde je je weer beter.”
Gelukkig mens
De tachtigjarige Van de Graaf trekt nog altijd regelmatig zijn hardloopschoenen aan. “Ik was een baanatleet, daarna ben ik overgeschakeld naar de weg en ben nu een echte Bosbok. De Bosbokken – een trainingsgroep ontstaan uit mannelijke Impalezen – zijn door mij zo’n twintig jaar getraind. Nog steeds lopen we wekelijks in de Beetsterzwaagse bossen. Door samen te lopen met anderen zijn mooie vriendschappen ontstaan. Helaas hebben we nu de leeftijd dat we ook van sportvrienden afscheid moeten nemen. Wat me ook overkwam in het leven, ik wilde altijd graag weer lopen. Zelfs na een ernstig verkeersongeval in 1965 en de bypass-operatie in 2019, was mijn eerste wens; hardlopen. Ik prijs me een gelukkig mens dat ik dit nog steeds mag doen.”
(fotocredets Erik Veenstra)